Dlaczego zatem kolejna książka o przemawianiu? A właściwie – kolejne książki?
Kiedy schodziłem ze sceny w Antwerpii, po ogłoszeniu wyników Mistrzostw Europy w Przemawianiu, sfrustrowany brakiem miejsca na podium, doszedłem do wniosku, że ci, którzy wygrywają, dzielą się na dwie kategorie: amatorów, którzy dzięki szczęściu, talentowi i pracy mogą osiągnąć bardzo wysoki poziom, i profesjonalistów, którzy dzięki pracy i nawykom mogą ten poziom osiągnąć i na nim pozostać. Będąc amatorem bez szczęścia i talentu, podjąłem decyzję o zmianie nawyków i zwiększeniu dawki pracy. Ale nawet to nie pomogło.
Dopiero usystematyzowanie wiedzy, włożenie jej w ramy powtarzalnego schematu, dzięki któremu nie muszę się martwić, że popełniam stare błędy, pozwala odkryć potęgę prezentacji. Potęgę, która drzemie w każdym z nas, w każ- dym, kto wychodzi na scenę, opowiada swoją historię, ma zamiar zmienić świat i innych, pomóc im lub coś sprzedać. Potęgę, która mi, informatykowi o analitycznym umyśle, otwiera spojrzenie na świat emocji, empatii i przeżyć.
Minęło prawie pół roku od momentu, kiedy napisałem i wydałem pierwszą książkę.
Przez te wszystkie miesiące myślałem, że na napisanie każdego kolejnego tomu będę potrzebował mniej więcej tyle samo czasu co na pierwszy. Dwa, może trzy tygodnie pracy, potem dwa razy tyle redagowania – i już można wydawać.
Jak się okazuje, nie jest tak łatwo znaleźć wolne dwa tygodnie w życiu w miarę dorosłego mężczyzny, w dodatku zafascynowanego komunikacją w biznesie i komunikacją międzyludzką. Pracując z ciekawymi ludźmi i w niesamowitych okolicznościach, używając narzędzi, o których piszę, dopracowałem się solidnej porcji wolnego czasu, który w miarę intensywnie spędzam w domu i z rodziną (to dwa odrębne światy, wbrew pozorom). Dopracowałem się też sporej dawki czasu niewolnego, podczas którego szlifuję narzędzia i daję je do ręki moim klientom, obserwując (i pęczniejąc z dumy), jak fantastycznie zmieniają świat naokoło siebie.
